Wanneer mensen van mij verwachten
Dat ik de lucht zachtblauw kleur
Maar het wordt knalroze
Als een suikerspin die op een Barbie wil lijken maar zichzelf
Hondstrouw blijft

Vallen ze dan uit de draaimolen?
Schieten ze mis en is het mijn schuld
Dat ze geen levensgrote knuffel winnen?

Dan ben ik ineens het spook in het huis
De misselijkmakende mijt die
In het stof rondkruipt waar
Iedereen rent voor zijn leven

Hijgend bereikt men de pijngrens
En beseft dan dat leven te waardevol is
Om zich dingen te verbeelden

Tot een ongehoorde homp klei