Intensie

Vrijdag

De koeien loeien
Mijn vergezicht verschrompelt
Als de tranen groter worden
In mijn binnenste
Waar kreunende koeien
Vermelken

Vermelk mijn kracht
Drup langzaam binnen
Vergeef zielloos
en heb mij
Heb mij lief

Lief waar ben je
als ik leef en redeneer
Rozengeur en maneschijn
Sterren omgeef mij
Beleef mij als morgenrood
Verstoot mijn alias
Waar ik zo trots op was

Was het verhemelte
met lenzenvloeistof
Stof mij af als krachteloos
Broos manninnetje
Waar vind je vrede

Vrede op aarde
In de mensen een belager
Van voor en achterbaks
Beclown mijn neus
Versnot mijn gedachten
Ik wil jou zijn

Zijn inspiratie verkracht
Het geheugen zoals
Als toen het wel ging
Het gaat wel
Zolang ik met mezelf
spreek.

Through her eyes

Before the Rain
Based on real life of Mara S. and Milcho Manchevski's movie.

Jong en mooi, dat was je.
Samen met je lief liep je hand in hand langs de rivier, je zong liedjes voor je baby, droomde van een wereld zonder geld. Je plukte bloemen in de wei en kookte volgens je moeders traditie. Veel vrouwen leefden hetzelfde leven.
Jij was anders, er lag een droom in je ogen.


Toch was het tijd om te gaan. Het land bracht niet meer wat je ervan verwacht had. Met je man en zoontje vertrok je naar een land, waar je opging in de massa van een fabriek.
In een nacht waarin je je even niet alleen voelde, ontstond er nieuw leven. Hier wilde je op voortbouwen. Het was tijd om terug te keren.

Daar werd hij geboren. De blonde reus, noemde je hem. Vanaf het moment dat hij in je armen lag, besloot je dat hij jou weer gelukkig zou maken. Hij klom in bomen, stookte fikkie, kreeg zijn eerste vriendinnetje. Lachend hielp je hem met zijn studiekeuze. Een eigen techneut zou je in huis krijgen, één die fluitend de wastafel repareerde.

Want die lekte al zo lang, het werd steeds erger. Het begon te regenen. Tot het goot. Hij voelde zich geroepen om paraplu’s te gaan verkopen. De roeping was universeel. De verkopers staken elkaar met de venijnige punten. De één verloor een oog, de ander moest naakt in de blubber lopen. Uiteindelijk was iedereen doorweekt. Ook hij.

Jij had dag en nacht op hem gewacht, met thee en zelfgemaakte koekjes. Jullie zouden uren praten bij kaarslicht en de band zou sterker zijn dan ooit tevoren.

Strompelend kwam hij binnen. De koekjes waren over de houdbaarheidsdatum. ‘Mama’. Een huivering ging door je heen. ‘Je thee wordt koud, ik moet even gaan’. Je struikelde richting je kledingkast en zocht. Hij was steeds verder van je verwijderd. Je mooie ogen waren oud geworden. Eén schot. Nu vielen ze voor altijd dicht.

Mara. Noem mij bitterheid.

Verdwijn - 2005/2009

Gevoelens gaan over in tranen
Een badkuip vol angst en verdriet
Waarom verdwijn jij niet van de aarde
Naar een plaats waar niemand jou ziet

Smeagol, gebondenheid tekent
Jouw ziel en gekrenkte bestaan
Verleidend trekken jouw ogen
Tot bloedens toe mag ik vergaan

Uitbottend leed - 2005

De vrede verdwijnt
In het licht van het vuur
Verterend vuur
O, wat vlam je genietend

Maar is dit genieten?
Lijkengedicht!
Vol met skeletten
En uitbottend leed

Vlammend genietend
Een mat mitrailleur
Gezapig genietend
Oorlog wordt sleur

Tronend op wapens
Getrild door de kracht
Levend? Genietend?
Lichaam rust zacht

Grote beschermer
Veilig geborgen
Dood is niet dood
Wij wachten op morgen

Kristófs oude fotocollectie