De heksendans

Het was avond en het meisje moest naar bed. De zon was al onder, het schaaltje met het toetje uitgelikt en het Bijbelverhaal gelezen. ‘Maar ik wil nog niet gaan slapen!’ protesteerde ze. Haar vader keek haar streng aan, noemde haar een Truus met een eigen willetje en ze durfde niks meer te zeggen. Haar pyjama was de enige uitvlucht naar een andere wereld, een wereld vol dromen en nachtmerries.

Als het licht uit was, zag ze heksen in de gordijnen, dieven onder haar bed, maar vooral… slechte dingen die haar ouders deden. Dingen van de duivel, zoals seks (ze durfde het woord niet eens uit te spreken) of… misschien dansten ze wel op gekke muziek. Harde muziek, met teksten die ze bij haar vriendinnetjes in het geheim zongen. Zij had een nare nasmaak als ze na het zingen van ‘er is een nacht’ de moeder van haar vriendinnetjes recht in de ogen keek.

Ze draaide rond in bed, sprak geruststellende woorden tegen de heksen in de gordijnen, maar slapen lukte niet. Hoorde ze nou lachen beneden? Zie je wel, als zij naar bed moest, gingen haar ouders pret maken en slechte dingen doen!
Stiekem glipte ze naar beneden, ze luisterde zachtjes aan de deur. Er laaide een wantrouwen in haar op die ze niet kon plaatsen. ‘Ze dansen, ze dansen en mama heeft vast lippenstift op, wat zal God daar van zeggen?’. Plotseling ging de deur met een zwaai open. ‘Waarom lig jij nog niet te slapen?’ hoorde ze de stem van haar moeder. ‘Ik eh…’ ze staarde naar mama’s lippen en haalde opgelucht adem. ‘Ik kan niet slapen mama’.

Het was avond en het meisje stond een beetje verloren tussen een groep leeftijdsgenoten. Een dartpijltje in haar handen, een illusie armer. Deze week was heel bijzonder geweest, een week lang had ze met jongeren uit tien verschillende landen oorlog en vrede herdacht.
Nu was het na alle herdenkingen en knuffels van veteranen tijd voor een feestje. De muziek stond hard, mensen dansten uitgelaten en zij stond met een groepje mensen te darten. Gezellig was het wel, dat zeker, maar toch voelde ze zich een outsider. Vanavond mochten de ouders ook komen. Wat zouden zij zeggen van dit wereldse feestje? Ze stond in dubio en merkte dat ze even alleen moest zijn. Op weg naar haar kamer ontmoette ze de twee meiden uit Bosnië. Voor hen was de oorlog nog maar net voorbij, deze week was een herdenking van hun eigen leven. ‘I’m not so often going out’, vertelde ze schuchter. ‘Me neither, it’s dangerous’, zeiden de meiden. Er heerste een saamhorigheidsgevoel, daar in de slaapzaal van de militaire basis.

Even later was ze weer terug bij de dartpijltjes. Al snel kwam het Bosnische meisje naar haar toe: ‘come on, we’re gonna dance!’. Ze durfde niet, maar al snel stonden ze daar de meest gekke dansjes te doen. Ze lachten, ze lachten en dansten uit hun tenen. De muren waren gevallen, de oorlog was voorbij. Midden in de muziek kwam een klasgenoot naar haar toe: ‘je ouders gaan naar huis’. Ze liep weg uit het feestgedruis, met een glimlach in haar hart. Haar ouders zaten in de auto. Ze boog over en zag opeens dat haar moeder tranen weg zat te vegen. 'Waarom… waarom huilt u?’
‘Meisje, ik vind het vreselijk om te zien hoe jij je overgeeft aan de verleidingen van de duivel. En die harde muziek… hoe kan je dat doen als je een kind van God bent?’.
Het meisje wist even niet wat ze moest zeggen. ‘Maar mama, het was helemaal niet gek, het was zo leuk!’ ‘Nee meisje, zo kan je niet met God leven’, kreeg ze als antwoord. Haar vader stemde met een chagrijnig gezicht in. Boos en verdrietig namen ze afscheid met elkaar. Haar tranen kon ze niet meer tegenhouden. Ze deelde ze met een vriend van haar. ‘Allemaal gezeik, niks van aantrekken’, was zijn opinie. Maar zij danste die avond niet meer, haar hart was zwaar van ingehouden tranen.

Het was avond en het meisje verdween in de massa, verdween in haar dans, de dans van iedereen. Tegelijk was ze niet verdwenen, ze kwam tevoorschijn. Nu, nu ze bijna een vrouw genoemd kon worden, was daar opeens dat meisje dat ze angstvallig verborgen had gehouden. Nu ze teveel last van de wereld op haar schouders had genomen en zich schuldig had gevoeld als ze enkel genoot. Maar niet nu, ze genoot met volle teugen. Ze danste tot ze erbij neerviel en nog ging ze door.

Het was avond en het meisje stond voor de spiegel. Ze zag de onzekerheid in haar eigen ogen. Een stil gevecht. Na een tijdje drukte ze op de knop. Verzenden. Onderwerp: opgave danslessen.