Zaterdagavond. De hele dag ligt ze al op bed. Het is een hoofdpijnslaap, een voortdurende droomslaap, zonder dat ze dromen onthoudt. Rond kwart over vijf trilt de telefoon naast haar bed. Een kreun, een greep naar het achterhaalde ding. Buiten is het te koud, binnen te warm. Rami. Haar Duitse vriend en weldoener. Ze weet niet wat ze tegen hem moest zeggen. Ze staat op. De telefoon blijft trillend achter. Nu zit ze achter haar computer. Ze heeft wortels geschild, knoflook gepeld, kip in stukken gehakt. Tajine. Flink wat kruiden, kaneel, rozijnen. Anders lijkt het nergens op. Ze schrijft Rami. "I'm pretty ok." Haar activiteiten. "I just sleep for hours and hours and hours."
Ze opent haar raam, eet een plak cake. Waarom heeft ze in vredesnaam een hele cake gekocht? Ze weet het alweer. Nostalgie. Net zoals ze vanochtend een mango op de markt kocht. Heimwee naar haar vader, naar een thuis dat haar thuis niet meer is. Ze hoort klanken, vermengd met de wind. Simpele geluiden, toetsen die snaren raken. De muziek drijft haar naar het balkon. Piano. Het klinkt zo mooi. Zo simpel. Ze huilt zachtjes. Zouden achter de ramen van de flat liefdevolle families leven, of is het bij iedereen zo'n treurnis als bij haar? Misschien voelt ze zich toch meer alleen dan ze dacht. Haar leven verandert snel, slechts enkele dingen rondom haar veranderen mee. Ze bevindt zich in een onbekende wereld. De pianomuziek zwelt weer aan. Simpele akkoorden. Ze brengen haar terug naar waar het begon. Als vierjarig meisje achter de piano van haar schoonzus, de vader van haar oppaskinderen achter de piano, Ludovico Einaudi toen ze verliefd in de armen van haar vriend lag. Ze wil terug, maar is veranderd. Of wil ze voort, maar weet niet hoe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten